22 februari. Trinidad (Deel1)
We zijn nu al bijna 2 weken op Trinidad en hebben erg veel van de carnaval meegemaakt. Alle andere bezienswaardigheden hebben dan ook iets minder aandacht gekregen. Dat komt later. Wat opvalt aan Trinidad is dat er continu aangegeven wordt om goed op je zelf te letten. Iedereen geeft aan dat het niet veilig is ergens alleen te zijn en al helemaal niet ’s avonds. Er worden verschrikkelijk veel moorden gepleegd, maar dat zijn vooral gang-gerelateerde moorden en derhalve niet op toeristen gericht. Maar goed, het is wel van belang dit goed te registreren. Tijdens carnaval hebben we helemaal geen enge dingen mee gemaakt, wij zijn met maxitaxi’s naar Port of Spain geweest en hebben daar verschillende wandelingen door de winkelstraten gemaakt, maar ook naar de botanische tuin en de mooie 7 (7 grote huizen aan een groot park).
Geen enkel gevoel van gevaar, eerder nog dat ze juist erg vriendelijk zijn. Maar zelfs als je met de Trini's praat zullen ze benadrukken “keep it safe”. Een beetje raar.

Fast Freddie heeft ervoor gezorgd dat we een plekje bij Tropical Marina bemachtigen. Dit is een leuke kleine haven, waar veel vis wordt verhandeld. Wat het extra leuk maakt is dat deze haven ook een prima cafeetje heeft (Wheelhouse pub) waar je ook nog lekker kunt eten. Na aankomst zijn we even bezig om de electriciteit aan te passen. Even later komt het meisje uit het cafeetje met twee biertjes aanlopen. 'John thinks you need these'. John, de eigenaar blijkt Nederlandse roots te hebben. Zijn naam is eigenlijk Jan Lanser, maar noemt zich nu dus John. Als we voor een avond willen reserveren om te komen eten, staan we genoteerd als 'Neighbours'.

Nederlanders zijn trouwens echt overal te vinden. Dat blijkt telkens weer. Want nog voordat we in de haven liggen, vinden we een briefje aan boord van de Southern Cross van Mieke en George, die voor onderhoud nu op de kant ligt. Ze hebben ons binnen zien komen en zouden het leuk vinden als we bij hun op bezoek zouden komen. Wat een welkom.

Als we 's avonds in het cafeetje zitten om even bij te komen van de reis, horen we op een gegeven moment iemand over Nederlands carnaval praten en dat alles met carnaval op dinsdag alles om 00.00 u sluit. Dat konden we natuurlijk niet laten gebeuren. We spreken de man erop aan en wat blijkt, het is nog een Nederlander, Maurice. Hij woont hier al 8 jaar met zijn 'Trini' vrouw Pettal. Via wat omzwervingen is hij via Curacao en Grenada op Trinidad terecht gekomen. Maurice is onze steun en toeverlaat tijdens ons verblijf op het eiland.

Hij rijdt ons de volgende dag naar een prachtig baaitje om te zwemmen. Daar zien we trouwens een schildpad zwemmen.
Daarna laat hij ons nog meer mooie plekjes op het eiland zien. Ook heeft hij ons geholpen met de carnavalskaartjes voor j’ouvert, maar gaat ook met ons boodschappen doen. Echt supertop!!

Als we net een paar dagen in de haven liggen, horen we achter onze boot 'Hoi Taaltje' roepen.Verrast kijken we op. Alweer nederlands? In hun dingy komen Stephan en Marjolein aanvaren. We hebben hun voor het eerst in Lanzarote gezien. En daarna ook nog in Las Palmas. Zij zijn met hun schip, de Batjar, een maand eerder dan wij vanaf de Canarische eilanden vertrokken en zijn al een maand in dit gebied rond aan het zwerven. ' s Avonds komen ze nog wat drinken aan boord en ook Maurice komt even langs. Maurice kan ook voor hun op de valreep nog kaartjes bemachtigen voor de j’ouvert party en ze besluiten direct om ook mee te gaan.


Maurice komt ons zondag om 01.00 uur ophalen. Hij heeft voor ons tasjes mee met spulletjes die je echt nodig hebt voor j’ouvert. Een t-shirt, pakje drinken en een brilletje en nog veel meer, maar ook een flesje met verf. Ja, ja we blijven niet schoon vandaag. Je gaat dus midden in de nacht in een grote stoet door afgezette straten dansend een parade lopen met keiharde muziek (voornamelijk soka) vanaf wagens. Dit lopen gebeurt niet als gewoon lopen, maar noemen ze chippen, iets door de knieën gezakt en de voeten over de grond schuiven. Tussendoor mogen vooral de dames even laten zien of ze ook wining kunnen. Dat is dan met de kont naar achteren en shaken maar. En als dat nog niet genoeg is, word je met modder en verf besmeurt. Gelukkig rijden er drankwagens mee om je af en toe te stimuleren om vooral door te gaan. Om 10.30 uur zijn we weer terug bij de boot. Heel erg vies en moe, maar wat was het gezellig. Bedankt allemaal.

De havens van Trinidad liggen allemaal bij elkaar. De plaats/het gebied wordt Chaguaramas genoemd. De havens liggen ver uit de hoofdstad Port of Spain. Je kunt hier niet naar toe wandelen of fietsen, ook al omdat er gevaarlijk gereden wordt (maar dat later). Alle vervoer gaat via Maxitaxi’s, een soort van taxibusje die continu op en neer rijden tussen alle plaatsen. De busjes stoppen eigenlijk overal als je je duim op steekt om te liften (als er plaats is). Per persoon betaal je hier 5 TTD voor (zeg maar € 0,70). Dat is dus erg goed te doen, hoef je verder ook geen bus of zo te pakken (die er ook wel zijn, maar dan moet je eerst een kaartje in de winkel kopen). Stephan en Marjolein hebben voor een aantal dagen een auto gehuurd, maar wij doen dat niet. Leon zou zich zelf niet vertrouwen in dit verkeer. En ik al helemaal niet. Zo wie zo links rijden vergt al veel aandacht, maar dan rijden ze ook erg (vinden wij) agressief. Veel toeteren om aan te geven dat het niet snel genoeg gaat, auto’s die links en rechts worden gepasseerd omdat het niet snel genoeg gaat, snel rijden om dan heel hard te remmen, etc. Erg onrustig. Italie is er helemaal niets bij.

Dat betekent wel dat als je geen auto huurt dat de omgeving verkennen al minder gemakkelijk wordt. Je wordt afhankelijk van touroperators en hun eventuele georganiseerd uitstapjes. Omdat wij in het carnavalsleven zaten, hebben wij heel veel carnavalsdingen gedaan via Jesse James. Ook deze naam komt hier, net zoals Fast Freddie, veelvuldig voor. Hij heeft een kantoortje op de haven bij Tropical en heeft diverse uitstapjes in zijn programma. We hebben diverse carnavalsuitstapjes gedaan, waaronder de Kings- en Queens finale, de Steelpan finale, de Grand Parade en uiteraard j’ouvert. Heel anders waren de finales voor de Kings en Queens en Steelpan.

Bij beide finales zit je op een tribune en speelt alles zich af op het podium beneden. Wij hadden bij Kings en Queens verwacht dat de deelnemers zich zouden presenteren met muziek, dans en een mooi pak. Maar uiteindelijk gaat het vooral om de mooie pakken. Deze pakken zijn zo groot dat de deelnemers vaak niet eens zijn te zien. Deze zijn helemaal weggestopt in het pak. Het was ook erg zwaar voor de deelnemers om de pakken mee te trekken en te dragen. De meeste pakken waren voorzien van wieltjes en beugels en bevestigingen om het lichaam. Maar wie mooi wil zijn…. De steelpanfinale was ongelooflijk om te zien. Er waren twee competities; een voor middelgrote en een voor grote bands. We schatten dat een middelgrote band al bestaat uit meer dan 40 trommelaars, dus laat staan hoe groot een grote band is. Met alleen steelpan werd er fantastische muziek gemaakt. Je moet het horen om het te geloven. Het mooie van de bands is ook dat het een sociale functie heeft, hele wijken met de doorsneebevolking doen mee, jong en oud, man en vrouw. Het spelen van de steelpan gaat erg energiek en de kunst van het lachende gezicht hoort er standaard bij.

En dan was er natuurlijk nog de grote optocht. De optocht begint al om 8.00 u ’s ochtends. We moesten er dus vroeg zijn; 6.00 uur met de taxi. De optocht is een mengelmoes van loopgroepen en muziekwagens met vooral weer dezelfde soka-muziek, dus weer chippen en wining. Erg mooi tijdens de optocht zijn de verschillende kleuren die gedragen worden. En veren heel veel veren. Dat geeft een mooi beeld in de straten.
Iedereen geniet. Ja, en natuurlijk ook Leon.



Oud, jong, muziek, eten en drinken. En het gaat maar door. Maar om 17.00 u weer werden opgehaald om naar de boot terug te gaan. Ondanks dat we eigenlijk nog helemaal niet naar huis wilden, was het wel een goed plan. Al dat dansen gaat erg in de kuiten zitten en de knie van Leon is er ook wel weer even klaar mee. Maar we hebben carnaval meegemaakt op Trinidad, wat een mooie ervaring!

Na al het geweld van de carnavall is het fijn rusten. We maken een mooie wandeling naar de boardwalk en genieten van het uitzicht en de mensen om ons heen. Reggaemuziek op de achtergrond en ijsje in de hand. De mensen zijn echt erg vriendelijk. Als we ergens op een muurtje zitten, komt een oudere indiaase vrouw naast ons zitten. Ze vraagt of we al gezwommen hebben, en waar we vandaan komen. Ik kan haar niet helemaal verstaan, maar dat schijnt ze helemaal niet erg te vinden. Na een tijdje staat ze op en kust ons beiden op onze wangen. Haar vriendin, die ook aan komt lopen, doet hetzelfde. 'Enjoy our island'. En weg zijn ze.

Op aswoensdag moeten de kinderen gewoon weer naar school. Ze lopen netjes in uniform mee met de juf. Maar als ik mijn camera wil pakken gaan ze snel klaar staan om op de foto te mogen. Ook de oudste jongen kan het niet laten.

Verder gaan we maandag nog met een kennis van Maurice mee naar de echte bezienswaardigheden van Trinidad, zoals daar zijn een soort van moeras, grotten en watervallen. Maar dat volgt later. De beroemde leatherback turtels van Trinidad gaan we helaas missen. Die komen pas in maart april weer tevoorschijn om hun eieren te leggen.

Onze opstapster Nina, die met ons mee is gevaren van Tenerife naar KaapVerden en weer door naar Trinidad, is een paar dagen na aankomst volgens afspraak overgestapt naar een volgende boot. Haar avontuur gaat verder. Waar ze uiteindelijk naar toe gaat, heeft ze nog een idee van. Wij willen haar bedanken voor alle handjes die ze heeft uitgestoken en wensen haar een toffe tijd toe.Terug begin Trinidad (Deel 1). Top

22 februari. Trinidad (Deel 2)
Maandag gaan we met Marc mee om de natuur van Trinidad te bewonderen. Het is wel vroeg uit de veren. Om 5.00 uur staat hij met zijn auto voor de haven. Op naar de swamp. Even een uurtje rijden naar de oostkust. Daar ligt onze tweede gids in zijn hangmat al op ons te wachten.

Even lange broek aantrekken en we smeren ons goed in met muggenspul die we nog gekocht hebben. Dat schijnen de muggen hier echt niet te lusten. Daarna stappen we in een bootje om het moeras in te gaan.Bootje staat vol water maar dat schijnt hier niemand te hinderen. Daar gaan we.

Onderweg door de mangrove laat de gids ons erg mooie plekjes zien met prachtige vogels en eenden. Als we na een tijdje uitstappen komen we in een groene wereld terecht.


De gids gaat op zoek naar de apen. En hij weet precies waar ze zitten. Ook laat hij weten dat er ook anaconda's zitten van wel 6 meter. Die hoef ik niet te zien. Ik geloof hem op zijn woord.

Nu gaan we richting Assa Wright natuurpark. Vogeltjes (vooral kolibries) kijken.Als we eraan komen hoeven we eigenlijk geen moeite te doen om prachtige volgels te zien. Gewoon op het terras zitten van een prachtig oud plantagehuis. Onder het genot van een kopje koffie vliegen de vogels om je heen.

Daarna gaan we voor een wandeling van een uurtje of 2 andere speciale vogels bekijken. Hiervoor gaan we samen met echte vogelaars op pad. Ongelooflijk. Niet alleen de vogels trekken onze aandacht, maar vooral ook de andere vogelaars (hun bijnaam 'twitters'). Erg leuk om te zien oe intens echte vogelaars dit beleven. De wandeling zou normaal een half uurtje duren, maar de'twitters' stoppen bij iedere mogelijkheid om een vogeltje te zien. En geen vijf minuten, maar ze blijven rustig een kwartier staan. Je moet af en toe ook erg goed kijken. 'Waar zit die nu, daar zit die nu. Zie je hem nu zitten. Nee, nog niet. ZIe je die boom met die bladeren. Nou daar naast zit hij. Ja, nu zie ik hem. Die kan ik nu op mijn lijstje aankruizen. Gelukt.Op naar de volgende vogel.
Na de volgeltjes kijken neemt Marc ons meevia een weg (pad) naar de noordkust. Mooie baaien en oerwoud. Ook hier volgen nog foto's van.

Voor het vertrek naar Grenada heeft Maurice ons nog het eiland rondgereden om boodschappen te doen en onze jerrycans te vullen (fractie van de prijs van de haven) en in het beste tentje van de hoofdstad Roti te halen (bij Don's). Het is daar al goed druk. daarna terug naar de boot.

Terug begin Trinidad (Deel 2). Top

27 februari. Trinidad naar Grenada. (St. George)
Van Trinidad naar Grenada is ruim 80 mijl in bijna noordelijke richting. Met de wind altijd uit oostelijke richting, dus een kat in het bakkie en in onze situatie hebben we ook nog gewacht tot de wind iets meer Oost Zuid Oost zou zijn om geen enkel risico te lopen. Maar we hadden inmiddels van verschillende mensen begrepen dat er een addertje onder het gras zit bij deze oversteek, namelijk stroming. Nergens staat echt duidelijk hoe de stroming staat, niet in de pilots (de boeken waarin van alles staat over de te maken tochten) en ook niet op de voorkant van de zeekaart (daar staat enkel “current”). De beste informatie staat achterop de zeekaart en daar staat iets van westelijke stroming (water stroomt naar het westen) en dat die iets wordt gecompenseerd als de maan net op is (de oostelijke stroming onderdrukt de westelijke stroming iets) en dat dan voor twee uur. Naast dit addertje was er nog een klein ander addertje. De variatie op de kaart gaf iets aan van 13 graden west, dat is erg veel en zijn we zeker niet gewend in Nederland. Hier moet je dus wel degelijk rekening mee houden in je kompaskoers. Hoe dan ook, gelukkig valt de afstand mee, ook al ga je niet echt hard vooruit. En daarbij, de keuze voor Grenada is ook om de reis naar Bonaire te vereenvoudigen, vanaf Grenada is het bijna rechtstreeks naar west, heb je de wind altijd van achteren en ben je ver genoeg van de Venezuelaanse (?) kust om geen piraten onderweg te verwachten.
Op dinsdag 24 februari laat in de middag zijn we weg gevaren. Nog wat afscheid genomen van mensen en ook Nina heeft ons nog uitgezwaaid. Het wegvaren uit de haven ging mooi. Achter ons hadden zich een verzameling vissersboten verzameld waar we om heen moesten voor we het open water konden bereiken. Ilse kreeg alle lof van één van de kapiteins van de diverse vissersboten, omdat het zo soepel ging (soms moet je een beetje geluk hebben met de schroefwerking bij een langkieler). Toen de Boca door met behoorlijke stroming en toen de open zee. De zee was erg onrustig en hobbelig en we hebben even goed moeten zoeken wat onze koers moest worden. Gelukkig kunnen we tegenwoordig gebruik maken van plotters die tevens de grondkoers aangeven. Gemiddeld hebben we op het kompas uiteindelijk 30 graden meer west gevaren dan de grondkoers. Dit verschil is dus voor de helft het gevolg van de variatie in de kaart, dan nog een stuk drift van de boot en de rest is stroming waar je tegenin in vaart. Dus maak je over de gehele tocht veel meer mijlen dan de rechtstreekse mijlen die je zou verwachten. Ook de wind deed een duit in het zakje. Deze varieerde in kracht van 15 tot 28 knopen. Tevens ruimde de wind in ons geval telkens als deze aantrok. Voor het varen met de windvaan was dit best lastig. Al met al hebben we maar besloten deze overtocht snel te vergeten.
Uiteindelijk kwamen we ’s ochtends om een uur of 11 in het zicht van de haven van Saint Georges op Grenada en zag de wereld er al weer een stuk zonniger uit. We hebben op aanraden van diverse mensen uit Trinidad gekozen voor de haven Port Louis Marina en wat een goede keuze.
De schipper van Taaltje kan hier heerlijk genieten van zijn een verdiende pizza in het gezellige barretje in de haven.
En sinds Tenerife hebben we weer eens een warme douche! Er is hier zelfs een zwembadje voor de gasten en de boot ligt aan een vingersteiger. We kunnen weer normaal van de boot afstappen. Dat het dan iets duurder is (ca. € 25,- per nacht voor onze boot), geeft dan helemaal niets. Ook bij Customs en Immigration verloopt het vlekkeloos. Nee, we gaan ons hier wel een weekje vermaken! Wordt vervolgd.

Hier dus het vervolg.
Vanuit Aruba hadden we vaker gehoord dat Grenada een mooi en groen eiland zou zijn met mooie stranden. Voor ons lag Grenada ook op een gunstige route; vanuit Trinidad eerst noordwaarts om ver genoeg van Venezuela te komen en vanuit Grenada dan westwaarts naar Bonaire. Blij dat we voor Grenada gekozen hebben. Dat begon al met de haven en de faciliteiten die de haven aanbiedt. Zo zijn Customs en Immigration op de haven gesitueerd, kun je een auto huren en is er een barretje met restaurant en kun je alle informatie krijgen die je nodig hebt. Op de eerste dag zijn we naar de stad gegaan, waaruit duidelijk blijkt dat hier in het verleden veel heeft gespeeld. Engeland, Frankrijk, Spanje zijn landen die Grenada graag in handen hadden gehad. Uiteindelijk heeft Engeland het eiland het langste in handen gehad. Vanuit het verleden zijn er verschillende forten te bezichtigen en zijn er ook van allerlei geloven met hun eigen kerken. De markt is erg leuk en kleurrijk en er wordt veel in specerijen gedaan.

Nadat we in Grenada aankwamen hebben we eerste een stevige wandeling gemaakt door St. George. Bergje op en bergje af en dat door de hele stad heen. Mooi maar vermoeidend. Ook hier zie je de cruiseschepenaf en aan varen. (foto links) Moet je kijken hoe groot die dingen eigenlijk zijn.
Het zijn geen mieren maar mensen die er naast lopen.
Maar ze hebben ook wat kleinere boten te huur. Als je zelf een keertje het water op wilt. Helemaal geen probleem hoor. (foto rechts)
Één weekje kost 450.000,00 US dollar. Maar dan kan je wel 12 gasten meenemen als je wilt. Kun je de kosten delen misschien. De diesel die je verstookt komt er nog wel bij. Maar ja. Je kan ook niet alles hebben natuurlijk.
Ook hebben we het historische museum bezocht. Toch wel wat anders dan bij ons. Niet alleen de de objecten die ze laten zien zijn oud maar echt alles is oud. Ook de bordjes in de vitrines.

Er staat werkelijk van alles in het museum. Van oude bandrecorders, viewmaster tot foto's van mensen die vissen hebben gevangen.

Foto's van een passagierschip dat voor hun kust ten onder is gegaan. Waar de bewoners alles hebben gedaan om de opvarenden te redden.
Maar ook borden met krantenknipsels over de revolutie op het eiland. Het bezoek van Castro op het eiland om de overwinning te vieren en jaren later de komst van de Amerikanen. Ingrijpende gebeurtenissen voor de bewoners waar wij geen weet van hebben.

Een dag later hebben we een auto gehuurd. Ja, het was wat wennen om aan de linker kant te rijden. Maar na dag twee ging het al stukken beter. Maar niet alleen is het raar, voor ons, om links te rijden. Ze rijden hier ook nog eens heel hard op hele smalle weggetjes. Ook zijn de plattegronden zniet altijd even duidelijk. En als we de weg vroegen omdat ilse weer eens de weg kwijt was, zeiden ze echt allemaal: gewoon rechtdoor rijden en je komt er vanzelf.
En dan nog een extra hindernis. Er staat echt van alles langs de weg. Stieren, geitjes, geitjes en mensen die net een visje hebben gevangen en heel vakkundig de vis, langs de weg, in stukken hakken. De klant komt vanzelf langs lopen.

We hebben ook verschillende plantages bezocht.

Hier een bananenboom

Dit is een cacaovrucht. En een glibberige bewoner van de plantage. En natuurlijk hebben we ander natuurschoon mogen bewonderen. Maar hoeveel foto's moet je daarvan laten zien. Hier volgen er toch een paar. Niet te veel hoor.



Zo, dat waren enkele kiiekjes.

Op vrijdagavond gaan even de stad in om te kijken wat er hier te beleven valt. Als we even aan het wandelen zijn, horen we fijne muziek van de eerste verdieping. Daar hebben ze een kinder/jeugd soos die in Nederland verboden zou worden. Niet alleen omdat 'wining' niet echt gepast zou zijn, maar ook de fles rum die je kan winnen misschien net ietsjes te veel is. Na de prijsuitrreiking lopen we verder de stad in. Voor een mooi verlicht gebouw staat een man flesjes bier te verkopen. Eten is er ook volop aanwezig. Natuurlijk stoppen we even om de plaastselijke horeca te steunen.

Na een paar biertjes vragen we wat er binnen eigenlijk aan de hand is. Bingo. De stad loopt uit voor Bingo. Daar ga je natuurlijk nieuwsgierig van worden. Wre gaan naar binnen. En wat we dan aantreffen is fantastisch. Het gebouw is verdeeld in twee stukken. Voorin staat een biljart en staan gokkasten. Achter de gesloten deuren, is een discotheek. Morgen komt daar een plaatselijk muziekheld een concert geven. Daar zijn we natuurlijk ook naar toegegaan. Laten we zeggen het was een ervaring. Disco is geen disco meer. Dat wist ik natuurlijk wel maar dit was echt, echt anders. Alle muziek werd na enkele seconden afgebroken door een ander nummer dat ook weer naar luttele seconden gestopt werd. Daar wordt je erg onrustig van. De volgende keer slaan we over.

Ook zijn we op zoek gegaan naar de waterval van de 'seven sisters'. Daar moest ik natuurlijk naar toe. Niemand kon mij tegen houden.
Tot ik zag waar het was. Even vragen of het hier echt wel was. Ja hoor, we waren helemaal goed. Hier naar beneden bij het blauwe huisje weer omhoog. En mijn bootschoenen waren helemaal geen probleem. Ik had beter moeten weten natuurlijk.
Maar er was redding. Zijn naam: Kenny. Klein van stuk, op veel te grote slippers en hardhorend. Alles zou goed komen. Toch? Leon had de grootste lol. Glibberen is echt niets voor Ilses. Hij maakt bijna nooit foto's met zijn mobieltje, maar nu kon ij het niet laten. Hij liep steeds een paar meter achter ons aan te lachen. Hier volgt een kleine reportage met 'dank' aan de fotograaf.

Kenny helpt ilse de berg op... en weer af. Glibber de glibber. Nog een klein stukje echt...

Nog een stukje naar beneden. En nog een stukje. En echt waar, we zijn er bijna. Kenny laat mijn hand niet los.
Oh ja, zegt Kenny, ik moet je nog wel waarschuwen voor struikrovers. Maar ik pas wel op jullie. Wees maar niet bang. Ze gebruiken geen wapens.
En dan, na vele ups en downs, zijn we er. De onderste twee watervallen van 'de zeven zusters'. Moe maar voldaan gaan we in alle rust ervan genieten. Hoe mooi is het hier wel niet en wat een rust. Prachtig. Alle moeite waard.

Om alle 7 watervallen te zien is een hike van een hele dag nodig. Dat is toch ietsjes te veel van het goede. Misschien de volgende keer .

Kenny was maar wat blij dat ik het gedaan had. En Leon was blij dat Kenny er was.
Terug begin Grenada. Top

7 Maart. Grenada naar Bonaire.
Als we een trip niet wilden onderschatten, dan was het deze trip wel. Je denkt al een hele grote jongen te zijn, omdat je over de oceaan bent
gekomen. Maar uiteindelijk is de trip van Grenada naar Bonaire altijd nog 390 mijl. Een afstand die in de top 3 terecht komt van grote afstanden gevaren door Taaltje. Weliswaar een stuk minder dan de ruim 800 mijl van Tenerife naar Kaap Verden, maar voor ons op de een of ander manier toch een stuk minder bekend. Zeker gevoed door het gegeven dat er weinig extra informatie verkrijgbaar is vanuit pilots en overige reisverhalen. We lezen ergens dat uiteindelijk ook maar een handjevol Nederlanders deze kant uitkomt en als ze dat al doen, dan is dat vaak een tussenstop voor deze groep vaarders onderweg naar het Panama-kanaal op naar Galapagos en verder. Dat zijn wij niet van plan, ons einddoel Aruba komt in zicht. De voorbereiding van de reis naar Bonaire bestond dan toch ook weer vooral het bekijken van gribfiles voor een aantal dagen vooruit. We hadden geen idee hoe snel we zouden kunnen varen; vroeg in de ochtend vertrekken, zou betekenen dat we ruim 3 dagen de tijd hebben om met licht aan te komen op Bonaire. Als we gemiddeld 120 mijl per dag zouden doen, dan zouden we ergens in de middag aankomen. De andere optie was om ’s avonds te vertrekken en dan zeker stellen dat je er ruim 3 dagen over gaat doen, want je zou dan 1 nacht extra door de nacht gaan om weer met licht aan te komen. We hadden gedacht dat het goed was om ’s ochtends te vertrekken en er maar op te gokken dat de wind ons elke dag die benodigde 120 mijl verder zou helpen. Ons vertrek was gepland op woensdag 4 maart, aankomst derhalve gepland op zaterdagmiddag. Vooraf ons back up team weer geïnformeerd over ons vertrek en op daar gingen we. Amper drie dagen later, zaterdagochtend vroeg dus, komen we al aan bij de zuidpunt van Bonaire. Het was net licht aan het worden. In een recordtijd van nog geen 72 uur zijn we op Bonaire. Supergave snelheid en dat alleen met een gereefd grootzeil (2 reven). De wind was zoals voorspeld, niet meer dan 28 knopen en niet minder dan 16 knopen. De zee was wel ruw, veel golven kwamen over ons heen. We hebben ’s nachts dan ook het zeilpak aan gehad. Maar voor een dergelijke tocht toch wel de moeite waard. De boot heeft het weer prima gedaan, geen krimp gegeven en met een mooie balans, ondanks het water dat af en toe in de kuip kwam.
Ten aanzien van zichtnavigatie is dit een aparte tocht geweest. Zoals op de kaarten al stond aangegeven, bestond de kans dat de navigatieverlichtingen van de verschillende te passeren eilanden het niet zouden doen en dat was dan ook zo. Op dat moment varen we echt alleen op de plotter. Toch wel vreemd als op de kaart een vuurtoren staat en je dan in het echt geen vuurtoren ziet.

Bij Bonaire ging dat gelukkig al wat beter. Hier werkten de vuurtorens en andere verlichting gewoon. Dat is ook wel handig, want het eiland is vanaf zee amper te zien. Het is superlaag aan de zuidkant waar wij voorbij varen. Huisjes lijken in het water te staan in plaats van op de kant. Er zijn dan in het verre verleden ook veel schepen tegen de oostkust aangevaren en gezonken.

Vlak voordat we binnenlopen zie ik de eerste wilde flamingo's voorbij vliegen. Ik ben natuurlijk weer telaat met mijn fototoestel en heb ik alleen een erg onscherp beeld, maar ik wil dit jullie toch niet onthouden. Wel goed kijken hoor.
Waar we ook wel wat bang voor waren, waren de mogelijke piraten (afkomstig uit Venezuela). Omdat we een goede noordelijke route hebben genomen en daarmee voldoende afstand hebben gecreërd met Venezuela, was dit gevaar al erg ingeperkt. We hebben van piraten dan ook geen last gehad. We hebben dus ook eilanden, die er prachtig uitzagen, niet aan kunnen doen omdat het gewoon te dicht bij Venuzule ligt. En dus een te groot gevaar oplevert.Zelfs achterop de waterkaarten staat een waarschuwing. Toch raar dat het zo kan. Dus dit eiland hebben we alleen uit de verte gezien. jammer.

Wat is het mooi om op Bonaire aan te komen. Heel bijzonder om na zo’n lange tocht weer veel Nederlands te horen en te kunnen praten. Het valt heel erg op dat er veel Nederlanders op dit eiland neer zijn gestreken door de tijden heen. Heel veel van deze Nederlanders hebben of duikscholen of horecagelegenheden en sinds de aanpassing van Bonaire naar Bijzondere Gemeente van Nederland in 2010 zijn er ook veel Nederlanders met soorten van adviesfuncties voor voornamelijk semi-overheidsinstanties.
Op het eerste gezicht zien we dan ook weinig Bonaireanen, dat vinden we wel wat jammer. De muziek die we gewend zijn van Aruba is hier dan ook minder en er wordt minder Caribisch gedanst. Dat is ook wel wat jammer. Maar desalniettemin; bij de aankomst laat het eiland direct zien waarom het zo’n favoriet vakantie-eiland is.

Bij gebrek aan een echte flamingo. Komt later best wel goed hoop ik.

Super en dan ook echt superblauw water met een enorme helderheid. We hadden gedacht nooit te gaan duiken, maar dit is dan toch het eiland dat je op andere gedachten zet. Het staat zelfs op de nummerplaaten van de auto's. Dus...

...voor we het wisten, stonden we op zondag al bij een duikschool om vervolgens de openwatercursus duiken te gaan volgen. Zo zijn we in een week allebei geslaagd en zijn we in één keer duiker (PADI). Nooit gedacht! Nu zullen we zeker niet snel alleen gaan duiken, want echte natuurtalenten blijken we toch ook weer niet te zijn. Maar goed, we moeten toch dan maar eens beginnen.

Mogelijk dat Gerard en Ellen ons nog wel wat bij kunnen brengen als ervaren duikers over de hele wereld. Het nadeel van het volgen van de cursus is, is dat er zeker 4 tot 5 dagen door in beslag worden genomen en we in deze tijd weinig andere dingen kunnen doen. Dat is dan ook de reden waarom er geen eerdere update van de site is gekomen. Nu is het eiland niet zo heel erg groot en kun je met een auto in twee dagen het eiland van noord naar zuid bekijken en ook dat is de moeite waard.


Aan de zuidkant het vreselijke verleden met de slavenhuisjes (slaven werkten in de Zoutplantages), aan de oostkant geweldige surfstranden, aan de noordkant een erg mooi natuurpark en aan de westkant strandjes, nog meer duik- en snorkelplekken en Kralendijk en Klein Bonaire. We hebben een auto voor 2 dagen gehuurd en hebben hiermee dan ook de bezienswaardigheden goed kunnen bezoeken. De foto’s spreken voor zich. Eten en drinken is ook goed verzorgd op het eiland.

Leon is ooit op Bonaire geweest voor werk en bleef toen overnachten bij Captain Don’s. Hier was destijds een barretje bij waar je bij elke cocktail een leuk beestje kreeg. Hij had er toen een stuk of zes verzameld en die hebben altijd in huis op de kast gestaan. Ilse heeft ze bij ons vertrek vanuit Nederland meegenomen op de boot met de gedachte de collectie wellicht uit te kunnen breiden. En warempel, nadat we Captain Don’s weer gevonden hadden, bleken de beestjes nog steeds bij cocktails gebruikt te worden. De collectie is met vier beestjes uitgebreid.

En er waren natuurlijk ook nog die andere beestjes waar we naar op zoek waren. En we hebben ze gevonden. Niet eentje maar veel veel meer. Prachtig roze.
Er waren ook nog andere mooie beesten te zien.


En wat een toeval, ilse leest op facebook dat een oud collega net geland is op Bonaire. Even een koffietje doen. Hanneke, het was heel leuk om je hier te treffen. Ook is Michiel al langs geweest. Erg leuk om weer eens een bevriend iemand te zien en een gezellige avond mee te beleven. We hebben er zin in om naar Aruba te komen, maar eerst nog Curacao.
Terug begin Bonaire. Top

17 Maart. Curaçao.

De tocht naar Curaçao is maar 37 mijl. Dat moet in een uurtje of 8 te doen zijn. Voor het eerst sinds een hele lange tijd een dagtochtje. Het laatste dagtochtje moet op de Canarische eilanden geweest zijn. We vertrekken zoals we het liefst doen, vroeg in de ochtend. Het water is rustig en de wind niet echt heel erg sterk. Dat gaat genieten worden. Wat ze al in Bonaire zeiden klopt als een bus. Als je een mijltje of 5 buiten bent zie je Curaçao al liggen. Nieuwe vlag weer in het want. Het is 16.15 uur als we op ons plekje liggen op het Spaanse water in de haven van St Barbera. Maar dat viel nog niet mee. Het Spaanse water staat bekend om zijn ondieptes en weinig tot geen boeien. Dus oppassen geblazen. Voor ons gaat een groot zeilschip naar binnen die het Spaanse water ook heel rustig binnen vaart. Precies voor de ingang staat een behoorlijke stroming en is erg ondiep. Aan de stuurboordzijde zie je de mensen aan het strand liggen op hun luxe bedjes. Nog geen 10 meter van onze boot vandaag. Ziet er goed uit. Daarna gaan we vol concentratie verder. Voor ons zien we een haven maar die gaan we voorbij. Er liggen alleen motorboten en verderop zou er nog een marina zijn en daar willen we naartoe. Maar het is echt heel erg ondiep. Ik krijg er de kriebels van. Angstvallig houd ik de dieptemeter in de gaten. We varen nog wat verder. Nog ondieper. Mijn hemel. Echt niet fijn. De dieptemeter is sinds heel lang niet meer zo laag geweest. Dit gaan we niet doen. We draaien om. We gaan terug naar de eerste haven en vragen daar wel wat de dieptes overal zijn. Als we daar aanleggen geeft hij aan dat er aan de andere kant ook een haven is. Gewoon rechtdoor en het is daar diep genoeg voor ons. Dus daar gaan we weer. Alles klopt. De haven ligt er prachtig bij. We leggen aan langs een langskant. En wie zien we daar... een oude bekende. Het is de boot van wijlen Wubbo Okkels, 'the ecolution'. Voor het eerst zagen we het schip in Groningen, daarna in Scheveningen. En nog een keertje op Aruba en nu dus op Curaçao. En zoals het er nu naar uitziet blijft hij hier voorlopig liggen (is te koop).

Leon gaat opzoek naar het havenkantoor. Daarna even naar een ander plekje in de haven en de dagtocht zit erop. Wel een hele dure haven. Eigenlijk willen we gelijk naar het centrum om in te klaren en langs immigration te gaan maar dat gaat niet lukken. We hebben geen vervoer. En het centrum is niet per openbaarvervoer te bereiken. We liggen namelijk op een afgelegen golf resort met een erg luxe hotel en twee eigen havens. De havenmeester laat weten dat we morgen naar de stad gebracht worden om alles te regelen. Dan gaan we ook maar direct een huurauto regelen. Want de afstanden zijn hier groot en openbaarvervoer erg beperkt. Op het resort is helemaal geen openbaar vervoer.

De volgende ochtend gaan we dus naar Willemstad. Even naar de immigratie en de douane. De jongen die ons brengt, rijdt ons kris kras door Willemstad. Immigratie ligt aan de ene kant van het water en de douane aan de andere kant. Lekker overzichtelijk. Bij de douane hebben ze trouwens wel gevoel voor humor.

Daarna worden we naar het hotel gebracht om de auto te regelen. We weten niet wat we zien. Wat een ongelofelijke luxe zeg. De hal is enorm. Als we een kleine auto willen huren geeft ze al aan dat ze die niet echt hebben. Dus we gaan voor de kleinste in hun selectie. Als we om ons heen kijken herkent Leon iemand. Een BN-er. Leon herkent nooit iemand dus dat is al knap. Het is ons aller Bram Moszkowicz.

Hij heeft het toch nog niet zo slecht in het, op een na duurste hotel, van het eiland na zijn faillissement. Jullie krijgen de groeten. Wij hebben het natuurlijk ook niet zo slecht dat we in deze contreien mogen bivakkeren.

Okay, de auto is nu ook voor een paar dagen geregeld en we kunnen op weg om de komende dagen het eiland te verkennen.
Eerst even een klein rondje in Willemstad. Daar krijgen we van de plaatselijk VVV een paar leuke tip's.

In de stad zie je veel zelf geschilderde reklame illustraties. Hele muren zijn ermee bedenkt. Deze schilderingen zie je trouwens ook op de andere eilanden. Mooi gedaan en kleurrijk. Dat zie je nooit meer in NL.

De oudste boom van Curaçao. Met een eigen gemaakte kleurige plattegrond erbij. Oma laat hem even zien aan ons. Verdwalen kan niet zegt ze. We gaan ons best doen om niet de eerste te zijn die het lukt om wel te verdwalen.

Onderweg stoppen we regelmatig bij verschillende strandjes die in de mooie baaitjes zijn te vinden. Hier is ook, voor ons, een nieuw fenomeen. Een strandje met een slagboom. Even betalen voordat je kan gaan zwemmen. Ja ja, hier gaat niet voor niets de zon op. Helemaal niet erg. Er zijn ook erg veel baaitjes waar je nog gratis naar toe kan. En die zijn echt net zo mooi. De uitzichten zijn echt prachtig. Curaçou heeft erg veel van deze baaitjes. Iedere keer weer een ontdekking.
Vrijdag gaan we even een naar Lagoon Jan van Thiel, Mambo Beach. Daar is een ware boulevard gemaakt met allemaal winkelstjes en leuke barretjes. We kiezen voor een barretje met de welluidende naam 'wet & wild bar'. In het begin is het nog lekker rustig en heb je natuurlijk weer een prachtig uitzicht. Een half uurtje later komen er langzaam maar zeker steeds meer mensen naar het barretje. Bijna allemaal Nederlanders. Natuurlijk, ook hier is het happy hour. Twee drankjes voor de prijs van één. Het is er erg gezellig en in no-time heb je aanspraak met allerlei leuke mensen. Dan komt er iemand naar ons toelopen met een lach op haar gezicht. Ik kijk, kijk nog een keer en zie dan dat het Charlotte Beelen is. Vorig jaar was ze nog samen met o.a. haar vader Gerard en haar vriend Aruba onveilg aan het maken. Nu komen we haar hier plotseling tegen. Zelf woont ze samen met haar vriend in Surimane en is nu op Curaçao voor haar werk.
De volgende dag gaan we naar het barretje van gisteren om iets te drinken. Dat konden we wel vergeten. Er staat een meisje op het strandje en vraagt ons vriendelijk om voor dit strand bezoek te betalen. Maar we willen alleen iets drinken bij het barretje. Vraagt ze; ''Heb je zwemspullen bij je?' Waarop wij naar waarheid antwoorden, 'Ja'?Ze gaat het even navragen. 'Nee, dan mag het nie't.' Jammer maar helaas. Dan maar even opzoek naar een gratis locatie om iets te drinken. We hoeven echter niet ver te zoeken. Even verder op vinden we een strandje met een leuk eettentje. Hier zijn de lokale mensen al hun BBQ aan het klaar zetten, om zo lekker relaxed de verdere dag door te brengen. We zitten daar heerlijk onder een boom van een koel drankje genieten. Proost.

Op een van onze tochten naar een andere baai, kwamen we een gesloten slagboom tegen. Politieman stond tegen zijn auto een broodje te eten. 'Jullie kunnen vandaag hier niet naar binnen'. 'Er zijn hier namelijk moorden gepleegd en ze zijn dood'. Zo, ook goedemorgen. Blijkt dat het om twee jonge jongens gaat. Afrekening wegens een diefstal. Feit is dat het hier niet zo veilig is als het lijkt.


Ook gaan we een bezoekje brengen aan de grotten van Hato bij het vliegveld in de buurt. De grot is niet al te groot en er is ook niet al te veel te zien. Maar voor de toeristen is het plaatjes schieten als de guide zegt dat het mag. En wij kijken naar de toeristen. Altijd leuk.

Het was wel even zoeken, maar dat hadden we er graag voor over de fabriek van de originele Blue Curaçao. En wat blijkt, ze hebben ze in alle kleuren. We proeven ze allemaal. En allemaal zijn ze lekker. We kopen de enige echte blauwe natuurlijk. En voor Ilse de koffie variant.

Op een van de onze ontdekkings tochten komen we voorbij oude boorplatform. Wat zijn het toch enorme stellages. Waarschijnlijk zijn ze hem aan het ontmantelen. Het is er een ontzettend zooitje. Maar een klein stukje verderop zien we weer iets heel anders. Ja, ook hier Flamingo's.

We hebben ook een bezoek gebracht aan het Historisch Museum. Niet alleen een museum over het slaven verleden maar ook over de herkomst van meer en deel van de bewoners. Afrika. Het is een indrukwekkende ervaring om hier door heen te lopen.

Na een paar uurtjes door het museum gewandeld te hebben, is onze maag wat gaan knorren. Om de hoek is een prachtige binnenplaats te vinden die bij het complex blijkt te horen. Het complex bestaat uit een luxe hotel, appartementen, zwembad en verschillende restaurants. En daar hebben we ons tegoed gedaan aan een over heerlijke salade.       En op zondag natuurlijk frietjes. Deze friettent is wel heel erg Nederlands. Maar wel leuk om te zien.

De een na laatste laatste dag breekt aan. We hebben besloten dat we overmorgen door gaan naar voorlopig ons laatste eiland. Maar zover is het nog niet. Eerst nog een bezoekje brengen aan de zeeleeuwen. Daarna nog een paar baaitjes bezoeken om te zwemmen en te snorkelen.

Kokomo beach is wel heel erg fraai. Nog lekker op het strandje gelegen en met de snorkel het water in gegaan. 's Avonds hebben we daar, terwijl de zon onder ging, nog naar een leuke band kunnen luisteren. Heel fijn hier allemaal. Curaçao is een prachtig eiland. Heel veel baaitjes waar je iedere keer weer versteld van staat. Hoe blauw kan water zijn. En zo helder. Mensen zijn hier allemaal even vriendelijk.
De laatste dag breekt aan, vandaag nog even boodschappen doen en langs de douane en immigratie om ons af te melden. Daarna de auto inleveren. s'Middag maken we de boot klaar om 's avonds rond de klok van 17.00 uur te vertrekken naar Aruba. Als het goed is komen we dan in de ochtend op Aruba aan. Er liggen een paar riffen voor Aruba die je niet in het donker wil tegen komen. Nu nog even eten koken zodat we voor vertrek nog kunnen eten. Daarna afrekenen met de haven. We schrikken even over de kosten van de elektra. Maar het blijkt een vergissing te zijn. De jongen heeft de stand van de buurboot opgenomen die er al een paar weken ligt en de airco aan heeft staan. Nu zijn we er klaar voor. We beginnen aan voorlopig onze laatste trip richting Aruba. Een raar gevoel om morgenochtend 'er' te zijn. Na bijna 10 maanden op het water te hebben gezetten.
Terug begin Curaçao. Top

24 Maart. Aruba
Daaaag Curaçao. Tot zo Aruba.
We zijn vertrokken voor ons laatste traject. Van Curaçao naar Aruba. Een trip van ±75 mijl. Om 17.10 gaan de trossen los. Even voorzichtig om uit het Spaanse water te komen en dan op284° richting Aruba. Gevoel is raar maar goed. We varen rustig de avond en nacht in. Naast ons verdwijnt langzaam de Koningin Julianabrug van Willemstad.

Voor ons het laatst een nachttripje. Voor ons de laatst de zonsondergang. En vannacht wel een hele mooie, speciaal voor ons. We beginnen met voorzeil en het grootzeil met twee riffen erin. Nog even wijken voor de Freewind van Tom Cruise.Maar dat is alles. Voor de rest verloopt de nacht rustig.

Bij zonsopgang (voor ons de laatste) zijn we al erg dicht bij Aruba. Prachtig om zo in de ochtend aan te komen. Valero is zelfs mooi. Even later komt de Hooiberg al in zicht. We zijn er bijna.

Nu snel de vlag hijsen en andere t-shirts aantrekken. Leon roept de haven aan en en hoort dat we ons voor de douane en immigratie bij de kraan en gele paaltjes moeten melden. Heel duidelijk. Na even zoeken hebben we ze gevonden. Aan wal staat al iemand op ons te wachten van de havendienst.

Hij heeft foto's van ons gemaakt toen we binnen kwamen varen en vraagt of hij ze op facebook mag zetten. Dit komt namelijk niet iedere dag voor. Twee mensen die helemaal uit Nederland zijn komen varen met de Arubaanse shirts aan. Natuurlijk mag dat op facebook. Iedereen mag het weten. We zijn trots. Trots dat alles zo goed is gegaan. Wij zijn er en we zijn trots. Trots op Taaltje. Trots. Ja

Als de formaliteiten geweest zijn gaan we richting de haven. Ook hier staan ze al klaar om ons te helpen met aanleggen. En dat kunnen we gebruiken. Ze zijn hier niet zulke kleine bootjes gewend. Met onze bijna 10 meter zijn we een beetje ondermaats. De lange lijnen die we de hele reis niet nodig hebben gehad, komen hier te voorschijn. De meerboei ligt op 15 meter afstand van de boot. Maakt niet uit, we liggen voorlopig goed. Het is 9.00 uur. Hallo Aruba. Taaltje is op Aruba. Nog steeds niet te bevatten maar we zijn er. Bon bini. One happy island.


Later meer over onze aankomst/verblijf op Aruba.
Terug begin Aruba. Top

30 April. Aruba (deel 2)
We hebben de boot sinds dat we er zijn, een paar keer moeten verleggen omdat het pasen was en druk. Veel mensen komen even met de moterboot over vanuit Venezuela. Kort na onze aankomst krijgen we direct bezoek van allerlei leuke mensen die ons die boot wel eens willen zien waar we mee gekomen zijn. Ze zijn allemaal toch wel onder de indruk. Altijd gezellig. s'Avonds als er een bruiloft is afgelopen komen mensen van de catering ons de bloemen brengen. Een prachtige bos bloemen. Nogmaals bedankt echtpaar.

Dit was plekje twee. En ook een foto van de buren.Nee het is geen kerstboom maar een luxe moterboot van ongeveer 45 meter.
Maar nu hebben we een fantastische plek aan een steiger langszij midden in Oranjestad. Foto volgt snel

We zijn er snel uit dat als we op Aruba zijn dit voor ons een ideale plek is. Van hieruit kun je allerlei kanten op, ook met openbaar vervoer. Al is deze plek nog zo mooi, we hebben toch ook besloten om voor een huisje/appartementje te gaan kijken. Zeker omdat we allebei voor klanten in Nederland werken en dat vanaf de boot niet top is. Tussen 11.00 uur en 15.00 uur is het echt te warm aan boord en internet niet echt best. En het is ook wel weer fijn om na 10 maanden weer in een normaal bed te kunnen slapen. En een keuken die niet beweegt met koelkast met een deur. Pure luxe.
Het zoeken naar een woning/appartementje viel nog niet mee. De prijzen liggen best hoog voor hetgeen je kunt krijgen. Maar met hulp van iedereen (Michiel en familie, Fred en familie, Evert van Tropical, Ramon van Madame Jeanette (Ramon blijkt trouwens uit hetzelfde geboortedorp te komen als Leon (Neel blief Neel)), zijn we uiteindelijk bij Wayaka terecht gekomen. Het appartementje in Wayaka ligt in een erg rustig appartementencomplex dichtbij het vliegveld en de haven waar Taaltje voor onderhoudswerk heeft gelegen. Dus woonruimte check.

Omdat we toch wel voor een aantal maanden willen blijven, zijn we ook op zoek gegaan naar een eigen auto. Een auto huren voor 3 maanden is ook best prijzig en zeker als we vaker terug willen komen, is het handig deze alvast te hebben. Totdat we de auto hadden, hebben we gebruik mogen maken van de auto van Michiel (een Toyota Prado). Voor ons is het is een Ford Ecoplus geworden. Een type auto die we in Nederland niet kennen. Het kunnen kopen van een auto is nog niet zo eenvoudig. Eerst moet je een persoonsnummer zien te bemachtigen, waaraan vervolgens de wegenbelasting en verzekering gekoppeld worden. Zonder persoonsnummer geen auto dus. Dus Ilse op naar het kantoor waar deze nummers uitgegeven worden. En ja hoor, tegen alle verwachtingen in krijgt Ilse zo een nummer. Nu kunnen we weer verder. Ons adres op Aruba is formeel ergens in de Renaissancehaven en als back up adres ons adres in Nederland. De Prado die we tot onze beschikking hadden even laten wassen en daarna de Ford ophalen. Auto check.


Nu de volgende klus die we wilden klaren. Het onderhoud aan Taaltje. Taaltje heeft nogal wat mijlen gevaren en dan is onderhoud echt wel nodig. Antifouling, motoronderhoud, de lieren, van alles moet onderhanden genomen worden. De romp in de was en poetsen natuurlijk. Maar het belangrijkste is, gaat dit lukken om de boot weer in het water te hebben voordat Freddie en Joke arriveren in Aruba? We twijfelen of dat allemaal gaat lukken. Dus de boot gaat uit het water als Freddie en Joke geweest zijn.

Freddie en Joke komen 's avonds op 8 April aan. Fantastisch om ze hier te zien. 's Avonds als ze de koffers uit hebben gepakt, nemen we ze mee naar Moomba Beach. Voetjes in het zand met een cocktail in je hand. Heel belangrijk. We hebben het niet al te laat gemaakt.

Vervolgens zijn we op donderdagavond naar San Nicolas gegaan. Hier is (bijna) elke donderdag een soort van markt met typisch Arubaanse dingen

. Ook wordt er muziek gemaakt en gedanst en voor Freddie en Leon het wisten, stonden ze op het podium. Er waren prijzen te winnen dus Leon en Freddie gaven vol gas. De Arubanen waren zeer onder de in druk.

Dinsdagmiddag zijn we gaan zeilen. Misschien niet zo’n goed plan achteraf. Er stond een erg straffe wind, varierend van 20 tot 32 knopen (toch wel windkracht 7), maar het was wel even leuk om te doen. Met 7 knopen vlogen we over het water. Terug ging een stukje trager. Maar erg mooi om het eiland vanaf het water te zien.

's Avonds nog even naar Fort Zoutman voor een culturele avond. Joke heeft nog een paar souveriertjes kunnen scoren en voor we het wisten was hun bezoek van een week alweer voorbij. Even uitzwaaien. Freddie, Joke, top dat jullie geweest zijn! Was echt heel gezellig.

Dan is het toch tijd om de boot uit het water te halen. Zeg maar een verwenweek voor de boot. Op maandag naar de haven in Varadero (om daar naartoe te komen, moet je erg goed opletten waar je vaart).

Boot eruit met een supermooi hefsysteem, waarna we samen met de schilder bekeken hebben hoe het er uit zag en wat er moest gebeuren. Uiteindelijk afgesproken dat zij de onderkant geheel voor hun rekening zouden nemen (schoonspuiten, schuren, daar waar primer moet primeren, voorzien van 2 lagen antifouling een nieuwe zinkanode aanbrengen en waterlijn bijwerken) en wij de romp in de was zouden zetten. Tot onze verbazing gingen we in dezelfde week op vrijdagochtend alweer het water in. Geweldige job gedaan! Moet je kijken hoe de schroef er nu uitziet. Onze boot is er aan de onderkant weer klaar voor.

Het enige dat nog niet gelukt is, is de servicebeurt van de motor (200 urenbeurt). Dit is dan de eerste beurt na de 500 uren beurt in Lagos. Maar dat gebeurt binnenkort alsnog in de Renaissance haven. We hebben een Volvo Penta dealer gevonden. Leon heeft zelf de schootlieren aangepakkt. Deze waren echt aan een schoonmaakbeurt toe. Een lier draaide zelfs erg moeizaam en bij een lier werkte het blokkeersysteem niet meer goed. Heerlijk als dat allemaal wel weer werkt. Verder de boot aan de bovenkant in de was gezet en hebben we een nieuwe vlag gekocht. Wij zijn er klaar voor. Waarvoor horen jullie later.

We hebben trouwens veel bekijks bij onze boot. Veel mensen poseren naast Taaltje om foto's te maken. Naast ons liggen veel visserboten die toeristen meenemen om dan hopelijk gigantische vissen te vangen. Later kunnen ze de zelf gevangen vis gaan opeten in een goed restaurant. Je treft ook heel veel leuke mensen. Maken allemaal een praatje. Zo kwamen we in het begin Amy en Wouter tegen. Zij willen ook graag z'n reis maken. Na even met elkaar gesproken te hebben, spreken we met ze af om elkaar een keer te treffen voor een drankje. Later die week spreekt de zangeres van een restaurant ons aan. 'Hoi hoe gaat het met jullie leuk om jullie te zien'. Geen idee wie het is. Ik herken haar niet. 'Sorry, dit moet een vergissing zijn'. Je voelt het al aankomen natuurlijk. Het is Amy. Maar in plaats van een korte broek en t-shirt, ziet ze er nu helemaal glamour uit.

Aruba is verder voor ons redelijk tot goed bekend. We rijden op het eiland zo naar de grote bezienswaardigheden. We zijn dan ook overal weer geweest, behalve bij de natural pool. Daar kan onze auto niet komen, maar wellicht dat we daar nog eens naar toe gaan met een ander vervoermiddel. Maar de kerk in Alto Vista, de natural bridge, Baby Beach, uitgaan bij de highrise en in Oranjestad, alles is dan weer erg snel gewend. Zelfs brunchen met Jim en Jet bij Windows on Aruba was alweer in het programma opgenomen. Nieuw hieraan was dat tweee auditors van Kiwa hierbij ook aanwezig waren, Fons en Dirk. Het enige grote verschil met eerdere keren Aruba is dat we nu een boot bij ons hebben. Dat is ons vakantiehuisje zolang we in een appartementje zitten. Omdat we in de haven van het Renaissance hotel liggen, mogen we gebruik maken van verschillende faciliteiten van de haven, zoals er zijn twee zwembaden, een zeezwembad en een prive eiland met strandjes en flamingo’s. Erg luxe. Wat worden we toch verwend.

Koningsdag is hier toch wel anders dan in Nederland. Koningsnacht is er hier niet echt of wij hebben niet lang genoeg gezocht. Dat kan natuurlijk ook. Maar de volgende dag maken ze dat helemaal goed. Overal is er wel wat te doen. Wij kiezen ervoor om opde boot te zijn. Midden in Oranjestad. Bandjes beginnen te spelen en overal is het rood wit blauw en oranje. Wij gebruiken ons stormzeiltje om als zonnescherm te dienen. Die is gelukkig ook oranje. Oranje tompoes erbij en het kan beginnen. ' s Middag komen Michiel en Fay langs om ons van de sinasappeltjes af te helpen. Zowel van de 'echte' en de slechte variant. Ook gaan de zelf ontworpen oranje drankjes (virgin, zonder alcohol) er goed doorheen. Fred, Karen en Noud komen ook langs. Noud houden we bezig met het leren van allerlei knopen en de boot technieken. Hij neemt zelfs het boek mee naar huis om te oefenen. Daarna gaan we met de hele familie Steeghs lekker wat eten en dansen. Het was super gezellig. Fantastisch. We houden het hier nog wel even uit.

Terug begin Aruba. Top

30 April. Aruba (deel 3)
Wat was dit een fantastische weekend. Willem en Maxima komen op bezoek. Heel Aruba is in rep en roer. Nadat ze op Bonaire zijn geweest, stappen ze in een kleiner vliegtuig van Insel Air en na een half uurtje zijn ze op hier op Aruba. Op 1 mei openen ze de eerste SAIL ARUBA en wij zijn er bij.
Alles wat zeilen heeft, maakt zich op voor de Sail By. Optimisjes, surfers, kite surfers, catamaran's en als laaste de zeiljachten.
Maar eerst gaan de optimisjes een race varen. Maxima geeft het startsein. En daar gaan ze.


Bij de Sail By zijn wij het laatste zeiljacht. Achter ons komen de kitesurfers. Iedereen behoud zijn positie in het peleton. Knap van de kitesurfers. Ze zijn veel sneller dan wij. Als het onze beurt is om voorbij te varen horen we dat we omgeroepen worden. 'En hier is Taaltje uit Nederland, etc. etc...' We zijn weer erg trots. De mariniers zorgen ervoor dat we niet te dichtbij komen. Daarna varen we weer terug naar de haven. Wat is dit leuk om te doen.


De dag erna doen we ook mee aan de regatta. We hebben in nederland twee keer meegedaan met de 24 uurs race. Maar dit is toch wel wat anders. Dit is dus onze eerste regatte en nog wel op Aruba. Het is een friendly race. Ja, ja. We geloven er niets van. Ze lachen wat en zijn erg vriendelijk. Maar winnen willen ze natuurlijk wel. Boten worden in gereedheid gebracht. Ze varen eerder uit om het parcour te bekijken. Het weer is okay. Veel wind maar wel net wat minder dan de sterke wind van de afgelopen weken. In Nederland denk je wel twee keer na om nu uit te varen. Hier moet je er gewoon wat aan wennen.


Wij wachten even tot ons extra bemanningslid komt. Met z'n tweetjes is wel erg weinig. En daar komt Michiel al aan. Hij stapt aan boord en we vertrekken. Op naar de startlijn. De race gaat over 3 manches van ongeveer een uur. Eerste startschot is om 13.05 uur. Op een afstandje bekijken we hoe het allemaal gaat. De start is een beetje rommelig en we liggen direct achter en dat blijft ook zo. De eerste mance was okay. Tweede was matig en bij de derde manche was er duidelijk verbetering te zien. Als we de start beter onder controle krijgen, moeten we toch een betere racekunnen varen. We krijgen van iedereen complimenten als we na afloop in de haven liggen. Maar het is fantastisch. De boot doet het goed. Onze eerste regatta zit er op. Zaterdag is de prijsuitreiking.
Na de race nemen we nog even de race door. De rest van familie Ewijk komt er ook bij. Even een hapje eten en dan staat het volgende evenement al weer ophet programma. Filmpje kijken. Mooi uitzicht vanaf de kuip. Eerst Pirates of the caribbean, daarna nog Jaws kunnen kijken en bij de Titanic in slaap gevallen. Moe maar voldaan.
Nog een paar actie foto's van Taaltje tijdens de regatta.

Terug begin Aruba. Top

19 Mei. Aruba (deel 4)
Hier nog de beloofde foto van ons mooie plekje in Oranjestad. We liggen echt midden in het centrum. Naast een Casino dat al open is om 10.00 AM. Beetje vroeg zou je denken. Maar niet vroeg genoeg voor sommige. Oma's staan al klaar bij de deur, ongeduldig tot ze binnen mogen.


's Avonds is het een gezellige drukte van mensen die overde steiger lopen. Onze boot staat volgens mij bij iedereen op de foto. En altijd willen ze weten waar we nu eigenlijk vandaan komen. 'Echt helemaal uit nederland?' Ja.

Hier nog een paar foto's van Sail Aruba.


Ook zijn we nog naar het nationaal park geweest Ari Kok met gevaarlijke dieren en duistere grotten. Boa's gelukkig niet gezien.


Terug begin Aruba. Top