November
4 November. Mohammedia

De champagne kan open of eigenlijk aan. We zijn aangekomen in Afrika. Een ander continent. Op eigen kiel. Ongelooflijk. Hier is het allemaal zo anders. Lagos was zo Engels. En nu zijn we in Marokko. Een andere taal. Een ander schrift. Een totale andere cultuur. Ook zoveel veschillende mensen. Sommige erg Europees. Andere erg Marokkaans. En dat allemaal door elkaar. Mooi om te zien.

We zijn nu alweer drie dagen in Mohammedia. Ons vertrek uit Lagos viel ons (vooral mij, ilse) zwaar. Toen we buitengaats gingen was de zee erg bobbelig en dat hadden we niet verwacht. Pas verder in de nacht werden de golven wat rustiger, maar het verkeer werd toen alleen maar druk.ker. Zoveel vrachtverkeer hadden we niet verwacht. Op de AIS kon je ze wel goed in de gaten houden. En als we zagen dat we in elkaars lijn kwammen riep ik het schipop om even te overleggen. Als ik vroeg of ze hun koers wilde verleggen, deden ze dat zonder problemen. Ongelooflijk is dat. Er zaten cruiseschepen bij zoals vroeger de Loveboat. 's Nachts heeft Leon de windpilot erop gezet en die heeft er erg lang opgestaan. Dat gaf een heerlijke rust in de boot. Zo heerlijk rustig ging de boot door het water. En daty ook nog met een erg goede snelheid van rond de 5,8 knopen. In de tweede nacht hebben we een tijdje op de hand gestuurd, omdat de wind steeds meer van achter kwam en ook verder afnam. De windpilot had hier duidelijk moeite mee. Vanwege de afnemende wind, hebben we weer de stuurautomaat er weer opgezet en de motor weer een beetje bij. Desondanks duurde het erg lang voordat we land in zicht kregen, ook al omdat het zicht niet best was. Later hebben we begrepen dat de AIS ergens onderweg gestopt is met onze positie te vermelden op marinetraffic. We weten niet way daar de oorzaak van is, maar hopelijk gebeurt fat niet meer. Mensen, we zijn toch in Mohammedia aangekomen!

Een mijl of twee voor de kust kregen we bezoek van een heel mooi volgeltje. Helemaal uitgeput kwam hij op de helmstok aanvliegen. Zonder probleem liet hij zich vangen. We hebben hem drinken gegeven en het leek goed met hem te komen. Hij sloeg zijn vleugeltjes om zich heen en probeerde rust te vinden. Zo'n mooi gezicht. Maar het mocht niet meer baten, het was toch teveel geweest. Een uurtje nadat we waren aangekomen vonden we hem dood in zijn profisorische gemaakt nestje. Niet leuk. Rust zacht.
De ontvangst in de haven was erg hectisch. Eerst konden we tussen twee motorboten gaan liggen. Liggen we daar net krijgen we te horen dat we pas van boord mogen als 'de officiele' personen geweest zijn. Okay... Geen probleem. De 'officiele' personen konden niet bij ons aan boord komen, omdat de motorboten het aan boord komen erg moeilijk maakten. Dus wij met een beetje moeite van de boot geklommen en met de 'officiele' personen mee. We hebben veel rare verhalen van die mannen gehoord, dus we wachten in spanning af. Een en al vriendelijkheid. Wat een opluchting.Dit heeft al met al een half uurtje geduurd. Als we terug aan boord klimmen krijgen we tot onze verrassing een andere plaats. Want de plek tussen de motorboten is toch niet goed voor ons. Okay... We gaan naar de overkant en liggen tussen twee kleine zeilbootjes in. Is deze plek echt beter, vragen we ons af? Dinsdag gaat het hier flink waaien. We houden ons hart vast.
Als we dan alles gehad hebben, gaan we het stadje in. Dan pas realiserend dat we geen Marokkaans geld (Dirhams) hebben, enkel Euro's. Dit heb je natuurlijk wel nodig als je iets wilt gaan drinken. Dus op naar de pinautomaat die we zien. Als we bij de pinautomaat aankomen krijgen we er met geen mogelijkheid geld uit. OpAruba is dat nooit een probleem. Heel raar. Misschien toch een verkeerde instelling bij de bank. Hopelijk hebben ze op de haven wifi zodat we dat na kunnen kijken. We zijn bang van niet maar tot onze verrassing is dat helemaal geen probleem. Morgenochtend hopen we dat op te lossen. Nu willen we alleen maar slapen. Lang slapen.
De dag erna vragen we aan de man in de haven of we niet beter kunnen gaan verliggen met de verwachte harde wind. Anker uitleggen of iets anders. Hij kijk ons even aan, kijkt maar onze plek en geeft ons aan dat we een andere plek krijgen. We gaan voor de derde keer verliggen, maar dat vinden we nu helemaal niet erg. We gaan naar een perfecte plek met een eigen steigertje. Naast ons ligt een Zwitser die zijn boot heeft laten bouwen in Workum. Voor ons een Nederlander uit Brazilie en daarnaast een Frans stel die ook behoorlijk Nederlands spreekt.

Blijkbaar was de instelling bij de bank onjuist, maar hadden we ook een pinautomaat gevonden die geen geld uitgeeft met onze pasjes van de Rabobank. Na wat zoeken hebben we aan andere bank gevonden en hebben we nu wel kunnen pinnen. Wel na het proberen van verschillende apparaten. Maar dat maakt niet uit, we hebben geld. Yiepie. Tijdens onze zoektocht naar een pinautomaat worden we aangesproken door een man die 25 jaar in Italie heeft gewoond. Hij laat zijn rijbewijs zien ter ondersteuning van zijn verhaal dat hij in vloeiend Italiaans afsteekt. Want Italiaans spreekt tenslotte iedereen in Europa. Alle mensen hier zijn erg vriendelijk. Als je een vraag hebt, proberen ze direct te helpen. We proberen een plattegrond van het stadje te krijgen (bij het stadhuis) en worden van het ene kantoor na het andere kantoor verwezen. Overal moet je even gaan zitten want ze nemen de tijd voor je. In het laatste kantoor laat de man zijn eigen plattegrond zien. Maar zegt hij, als je toch internet heb kun je toch op googlemaps kijken? Gelijk heeft hij natuurlijk.

Zondag frietjes dag natuurlijk. Maar dan toch even anders. Lekker.

Nu dat we ook een goede plek hebben in de haven en we geld hebben, kunnen we met een gerust hart met de trein naar Casablanca. Klinkt toch wel bijzonder. Het treinverkeer is goed geregeld, je moet wel goed opletten om te weten of je op het juiste perron bent. De informatie wordt enkel in het Frans en Arabisch gegeven. Nu is Leons Frans redelijk, maar ook weer niet zo dat hij alles direct kan lezen. Als we in Casablanca aankomen, vraagt een taxichauffeur ons of hij ins rond mag rijden. Hadden we het maar gedaan! Nee, we zijn gaan lopen zoals altijd. Alleen vandaag was niet de goede dag om te klopen. Erg veel regen! Deze gooit dan ook behoorlijk roet in het eten. We zijn echt kletsnat geregend gedurende de hele dag. Maar ook hier een en al vriendelijkheid. Vragen naar de VVV voor een plattegrond van de stad heeft niet zoveel zin. Derhalve vragen we dit maar in een hotel. Niet zo maar een hotel, maar in de Hyatt. Ook hier worden we weer verder geholpen. Zelfs de bewaking verwelkomt ons in hun stad. De plattegrond heeft het trouwens niet overleefd. Kletsnat viel hij uit elkaar.

Op woensdag gaan we nog een keer Mohammedia in. Nu zien we de echte eigen marktkraampjes ook hier. Er word van alles verkocht, van kleidng tot tapijten tot schoenen tot horloges en groenten en vlees toe. Ook vandaag komen we weer een meneer tegen die nu Duits tegen ons begint te praten. Hij gaf aan vaker in Duitsland geweest te zijn en vanaf zijn zesde jaar al een vriend uit Dresden heeft, Het verhaall was goed te geloven, omdat zijn Duits erg perfect was. Leuk om te horen.

Ook nog contact gelegd met onze Zwisterse buurman. Hij wil ook verder naar het zuiden, maar vaart alleen. We hebben nu afgesproken om samen op te varen naar Agedir, toch een beetje gezelliger, zeker ook voor hem. Het is toch weer een twee dagen en nachten doorvaren. Hopelijk is het weer zoals het is voorspeld, eerst weinig, later draaiend naar noord tot 3 a 4 Bf. En de deining zou afnemen naar ca 1,5 meter. Ziet er dus goed uit.
Terug begin November Top

14 November. Agadir
We hadden gehoopt na Mohammedia een plaatsje te vinden waar we konden stoppen in plaats van in één keer de tocht naar Agadir te maken. De route naar Agadir beschrijft een ruime bocht, waardoor de totale afstand vanaf Mohammedia tegen de 300 mijl uitkomt. Voor ons is dat 2 volle dagen, 2 volle nachten en een heel groot gedeelte van een derde dag varen. De grootste tocht voor ons tot nu toe.

Voordat we aan zo'n trip beginnen moeten er nogal wat voorbereidingen getroffen worden. Het bed opmaken in het midden van de boot is daar één van. Daar lig je het fijnst, de minste schommelingen. We proberen op een lange trip behoorlijk te slapen. Niet dat je de haven echt doodmoe binnenloopt. Vooral niet in het donker.

Volgens de pilots/boeken zijn er wel havens tussen Mohammedia en Agadir, maar deze zijn niet ingericht voor zeilboten (in ieder geval heel beperkt en niet veilig). Inmiddels hadden we in Mohammedia een buurman leren kennen die solo de reis naar het zuiden maakt, wederom een Zwitser, genaamd Jürg. Omdat hij dezelfde tocht moest maken, vond hij het wel fijn om samen met ons op te varen. Ons leek dat ook wel wat en zo geschiedde. Trossen los op donderdagochtend  om vervolgens zaterdagavond in Agadir aan te komen. Tijdens de reis was er wederom weinig wind en hebben we veel moeten motoren. Onze medezeiler (met veel meer ervaring dan wij) had dit in zijn vele zeilreizen ook nog nooit mee gemaakt. Blijkbaar is weinig wind even de “story of our lives”. Maar goed, de motor doet het prima en met een beetje wind hoeft de motor ook maar een beetje mee te staan. Een paar statistieken voor deze tocht:

Totaal 59 uur gevaren, waarvan 48 uur de motor heeft aangestaan. Dus 11 uur echt op zeil (met windvaan). Van de 48 uur dat de motor heeft bijgestaan, hebben we ca. 24 uur gemotord met de zeilen bij (en dat deze ook effectief bij hebben gedragen aan het sneller varen).

De reis zelf verliep wel erg lekker. De deining viel mee, ook op het meest ondiepe stuk voor Safi. Ondertussen ook nog nieuwe dolfijnen gezien, een maatje groter dan we tot nu toe gewend waren. (foto van Jürg) Een paar uur voordat we aankwammen zagen we nog een ruig stukje natuur. Voor ons schip waren volgels bezig met de jacht. Van ver boven het water storten ze zich met een hoge snelheid, als een pijl uit een boog, het water in om dan een lekker visje te pakken. Dat ging minuten zo door. Na een tijdje kregen dolfijnen ook in de gaten dat er wat te eten was en kwamen op hoge snelheid onder ons schip door om ook even te lunchen.

Met Jürg onderweg elk uur via de marifoon contact gehouden over de situatie en mogelijke ontwikkelingen. Ook Jürg heeft een SSB-radio en vraagt ook via Sailmail weerberichten op, net zoals wij dat inmiddels ook regelmatig doen. Maar Jürg is daarnaast nog zendamateur en maakt gebruik van een radionetwerk in de Middellandse zee (8 u UTC, frequentie 14313). Deze zendamateur bekijkt verschillende weerplaatjes en geeft informatie over hoe we het beste zouden kunnen varen. Leuk om te horen, maar het heeft ook wel wat weg van een koffiekransje. Kletsen, kletsen en kletsen.Voordat we Agadir binnen lopen moeten we Jürg nog even aanroepen om hem te wijzen op een bootje wat zijn richting op komt.

Bij de aankomst in Agadir (het was inmiddels al donker), werden we luidkeels ontvangen door een aantal Nederlanders die in de middag waren aangekomen in de haven. Eveneens stond een Duitser klaar en nog een aantal mensen. Allemaal met goede bedoelingen waarschijnlijk, maar niemand die ons echt hielp om de boot goed vast te leggen. Ze stonden eigenlijk allemaal in de weg. Maar na een paar minuten was hun enthousiasme wel iets bedaard en konden we onze dingen doen. Drie dingen waren echt belangrijk; zorgen dat de havenmeester ons had gezien, Jürg mee helpen goed aan te varen (alleen in het donker langs een vingersteiger landen is best een uitdaging) en zorgen dat de douane en dergelijke weten dat we er waren. Voor dat laatste had de havenmeester inmiddels gezorgd.

Na een half uur wachten of zo, kwam de douane en politie met drie man sterk naar onze boot om ons in te klaren. De mensen waren erg vriendelijk. Een beetje stroopwafels geven en Fanta inschenken wil ook wel helpen. Het ziet er naar uit dat als je de papieren goed op orde hebt, er ook geen problemen zijn te verwachten. Na een kwartier was alles geregeld en mochten we van boord. Eerst maar eens de sanitaire gelegenheden opzoeken.

Dat was een enorme tegenvaller. Eerst moet je een sleutel zien te vinden in een plantenbak om vervolgens via een deur die altijd op slot moet naar de toiletten en douches te kunnen gaan. Eindelijk binnen zagen we een verschrikkelijk vies sanitair gebouw; toiletbrillen van de wc-s, deksels van de spoelbakken af, vocht in voegen, deuren rot aan de onderkant. Niet echt om te zeggen, hier gaan we lekker douchen en naar het toilet. Dus weer terug naar de boot en Jürg gevraagd of hij zin had om mee te gaan eten ergens. Hier had hij wel zin in en even later zaten we in een prachtig restaurant met een geweldige bediening en nog een veel lekkerder eten! Wat een verschil met het toiletgebouw. Het blijkt dat om de haven heen erg leuke en mooie uitgaansgelegenheden zijn gesitueerd. Dat maakt natuurlijk veel goed. Uiteindelijk nog een leuk barretje gevonden waar we gewoon lekker getapt bier hebben kunnen drinken! Daarna lekker slapen na een lange tocht en leuke avond.

Op zondag zijn we vervolgens verder de stad gaan verkennen. Het is erg toeristisch met zelfs een ClubMed. Mensen zijn hier gewoon op strandvakantie vanuit Europa en wij zijn hier op doortocht met onze boot. Een beetje vreemd gevoel. De stad blijkt wel leuk te zijn, er zijn verschillende markten, er worden verschillende activiteiten georganiseerd en er is een Portugees fort boven op een berg. We besluiten dan ook maar om even te bekijken wat we willen doen (en tussendoor natuurlijk kijken hoe het weer zich ontwikkelt om te weten wanneer we verder kunnen gaan). Uiteindelijk is het volgende er uit gekomen:

• Kijken wat de stad te bieden heeft ’s avonds, zeg maar gewoon op stap
• Naar het fort
• Naar de grote markt (souk)
• Naar een hammam met scrubbing en massage
• Met een soort van safari naar de Sahara en binnenland

Het avondleven is behoorlijk aanwezig in de stad. Er zijn verschillende barretjes waar je ook gewoon getapt bier kunt krijgen en niet eens zo heel duur (tussen de € 2 en € 4 voor evenzoveel verschillende maten en merken). Bij de marina is een erg mooi barretje met uitzicht over de oceaan en leuke muziek.

Het fort is op de grote markt na, de grootste bezienswaardigheid. Helaas is het grootste gedeelte van het fort (en de stad) in 1960 bij een grote aardbeving ingestort. De muren van het fort en een soort van watertoren zijn het enige dat nog overeind staat. Het mooie is dat toegang gratis is, maar dat de berbers proberen je geld afhandig te maken.

Dit doen ze door je een rondleiding te verzorgen, door je op de foto te laten gaan met een kameel of met een geit en door wat drinken te verkopen. Maar nu kun je in ieder geval zelf kiezen aan wie je wat geld wilt geven. Links kost de foto van het geitje 2 euro. De rechter was gratis.

De grote markt is het meest bijzondere om te zien. Echt groot met heel veel verschillende soorten van spullen die je kunt kopen, van groente en vlees en vis tot (tweedehands) schoenen en kleding. Overal waar je loopt, komt wel iemand om je bij hem te laten kopen. Het mooie is dat als je weet dat je Nederlander bent, zij dat ook snel weten: kijken, kijken maar niet kopen. Je zou bijna een Nederlandse vlag dragen. Op de markt hebben we nog wat spullen gekocht om de boot verder aan te kleden. Groentes en fruit op de markt is goedkoop, maar je hebt wel weer een taxi nodig om er te komen. En bij de taxi weet je maar nooit wat het kost, tenzij je vooraf over de prijs onderhandelt. Hebben we ook weer geleerd.

Ook hebben we nog een vogelpark een bezoekje gebracht. Midden in de stad. En net zoals het vroegere Animali hadden ze hier ook andere kleine dieren. Een aap. En allerlei soorten bokken en geiten.

Wat natuurlijk erg Arabisch is, is om naar een hammam te gaan om je daar lekker te laten verwennen. Dit was ook superlekker. Je wordt lekker gewassen met heet water vanuit emmertjes die over je heen worden gegooid. Met scrubbing erbij voelt dit wel erg lekker. Zelfs Leon vond dit fijn!

Omdat we toch nog niet weg kunnen vanwege de deining, hebben we besloten op zaterdag nog een soort van kleine safari te doen. Hierbij gaan we een beetje het binnenland in en gaan we een stukje Sahara zien. Als we hier dan toch zijn, dan moeten we dat ook maar zien.Het is wel fijn als we zondag weer verder kunnen gaan. Hopelijk dat de voorspelling uitkomt en dan gaan we verder naar Lanzarote, de Canarische eilanden.
We komen al een paar dagen een jongen tegen die ons niet direct voor Duitsers aanzag. Al direct een pluspunt natuurlijk.Hij spreekt zowaar ook nederlands. Wel met een erg zachte 'g'. Hij werkt in de haven en iederen dag is het 'goedemorgen, alles goed met jullie?'. Gisteravond hebben we daar nog een biertje gedronken. Terug begin November Top

15 November. Small Sahara
Vandaag zijn weom 8.00 uur met een 4x4 vertrokken richting 'Small Sahara'. Onderweg hebben we nog een vissersdorp aangedaan. Het is echt ongelooflijk om te zien. Met deze piepkleine bootjes gaan ze de oceaan op. Ze binden een paar petflessen aan elkaar als dobber, daar binden ze een vlaggetje aan en klaar is Kees. Het zijn dezelfde vlaggetjes die je 's nachts wel eens tegenkomt.

Daarna een bezoek gebracht aan een cooperatie voor het produceren van plantaardige olien. We brengen ook nog een bezoek aan het oude gedeelte (medina) van de een mooie stad Tirnitz. De ommuring van de stad bestaat pas vanaf 1982. Dit is gedaan tegen rebellen. Welke? Geen idee.Dan door een onecht landschaprichting 'Small Sahara'. Daar begint ook het indrukwekkende Atlas gebergte.

Bij 'Small Sahara' staan dan de welbekende kamelen op de toeristen te wachten. Allemaal even op de foto en daarna de modellen natuuurlijk betalen.


Leon blijft er heel rustig onder.

Onze gids (op de foto hieronder links naast Leon) heeft alles aan elkaar gepraat. Ongeveer drie keer hetzelfde verhaal maar dat is helemaal niet erg. De medereizigers sliepen tijdens de eerste twee keer. Na de droogte van de Sahara is het tijd om een hapje te eten bij de Berbers. Alles staat al klaar en het smaakt allemaal heerlijk.

Op de terugweg naar Agadir komen we nog langs een zoetwaterbekken. Dit is de watervoorraad voor deze kant van Marokkodat dat uit de bergen komt.
Terug begin November Top